Skip to main content

Kropelka – gawęda na nadanie naramiennika wędrowniczego

Deszcz padał nieustannie od kilku dni. Mała dziewczynka już od dłuższego czasu siedziała przy oknie patrząc na spływające po szybie krople.
„Ach jak bym chciała pojechać gdzieś daleko, do kraju, gdzie nigdy nie pada deszcz” Myślała. „Jak będę większa to zabiorę plecak i pojadę daleko, daleko w świat”.
Kilka lat później nastolatka siedząc przy tym samym oknie marzyła o niezwykłych podróżach. „Ach gdybym tylko znała języki, była silniejsza, miała przyjaciół za granicą albo dużo pieniędzy, ach ileż mogłabym wtedy zwiedzić, ile zrobić dobrego na świecie” myślała zapatrzona w mokrą szybę, po której spływały krople któregoś z setek już obserwowanych przez nią deszczy.
„Szkoda, że nie urodziłam się mężczyzną, albo przynajmniej w innym kraju, może wtedy było by mi łatwiej wyrwać się stąd”. Dumała przy kolejnej ulewie dorosła już kobieta. W trakcie tych wszystkich lat często obserwowała deszcz za oknem i marzyła o dalekim świecie. Przez ten czas wmówiła sobie, że to co ważne i niezwykłe dzieje się gdzieś daleko, a żeby się tam dostać trzeba być niezwykle odważnym, silnym i bogatym człowiekiem.

Ach, gdyby tylko małe kropelki deszczu na oknie, które tak często obserwowała, mogły przemówić! Każda z tych drobinek wody wielokrotnie przemierzała świat, choć żadna z nich nie była przecież ani silna, ani wielka, ani też bogata. Niejednokrotnie były częścią strumyków, rzek, mórz czy chmur, dzięki czemu każda z nich zwiedziła wiele miejsc. Widziała także mnóstwo ludzi, którzy mażąc o tym wielkim świecie zapominali, że miejsce, w którym się znajdują także jest jego częścią, a każda podróż, nawet ta najważniejsza, może zacząć się dokładnie tu, gdzie teraz stoisz.

Dlatego też „Wyjdź w Świat, zobacz, pomyśl, pomóż – czyli Działaj!”

Reklama

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *